رسیدم و توقف کردم. با نگاهی به سطح دریاچه درخشان، سطح آب دارای موج هایی است و امواج لایه لایه برخورد می کنند و به صخره های کنار جاده برخورد می کنند.
با نگاه کردن به آن، یادم آمد که یک تکه کاغذ پارس خالی در جیبم بود، چشمانم برق زد و فکری به ذهنم رسید. «شاید بتوانم اجازه دهم قایق کاغذی کوچک اولین سفر خود را آغاز کند.» قایق تازه تا شده را برداشتم و در انتظار این اقدام هیجان انگیز با خود گفتم.
به لبه دریاچه رفتم و قایق کاغذی کوچک را به آرامی به داخل آب متلاطم دریاچه هل دادم قایق در باد حرکت کرد و باد ملایم قایق کاغذی کوچک را که روی آب شناور بود حمایت کرد
این بار موجی آمد و بی طرفانه به قایق کاغذی برخورد کرد، چشمانم را بستم و جرات نکردم به صحنه روبروم نگاه کنم. بعد از مدتی آرام چشمانم را باز کردم و قلبم بی وقفه می تپید. آیا این واقعی است؟
چشمانم را باور نمی کردم. قایق کاغذی کوچک سالم و سالم بود، همچنان روی آب ایستاده بود و به جلو می‌دوید. هیچ مشکلی نمی تواند جلوی پیشرفت آن را بگیرد.
باورنکردنی است که یک قایق کاغذی که نمی تواند کوچکتر باشد بتواند بر امواج متلاطم غلبه کند! این خواست خدا نیست، به روحیه قوی و تسلیم ناپذیر بستگی دارد.
زندگی نمی تواند روان باشد، همیشه فراز و نشیب ها و فراز و نشیب هایی وجود دارد که مانع پیشرفت شما می شود. در این سفر طولانی آنچه لازم است شجاعت و روحیه تسلیم ناپذیر است و سختی ها برطرف خواهد شد.
قایق کوچک کاغذی، تو برای همیشه روی دریاچه ایستاده ای! حالا وقتی دوباره یک قایق کاغذی را تا می‌کنم، انگشتانم دیگر انعطاف‌پذیر نیستند و نمی‌دانم از کجا شروع کنم، بنابراین ناگهان از خواب بیدار می‌شوم—یک دانش‌آموز
«بیا یک قایق کاغذی رنگارنگ بسازیم!» آهنگ ها را زمزمه می کردیم و با دقت کار می کردیم، پر از حسرت و امید در دلمان… بعد از اینکه قایق کاغذی تا شد، آنقدر رنگارنگ، زبردست و سخاوتمند،
